Vraag je me nou hoe ik in deze toestand verzeild ben geraakt?

Zeg bespaar me alsjeblieft die meewarige blik! Al ben ik het als artiest gewend om bekeken te worden, medelijden is niet iets waar je mee geassocieerd wilt worden.

Jazeker, ook kunstenaars hebben zo hun trots. Vraag me liever wat mij hier heeft gebracht. Okay, lang verhaal. Jaren geleden al begon het aantal optredens terug te lopen. Af en toe nog een kleine schnabbel op een braderie of bejaardenmiddag. Tot op een gegeven moment ook die uitnodigingen uitbleven. ‘Sorry,’ hoorde ik dan, ‘niet meer van deze tijd, de mensen willen tegenwoordig wat snellers.’ Veel was daar niet tegenin te brengen. Wat kon ik? Me erbij neerleggen dat het doek definitief was gevallen? Om vervolgens nog een paar stille jaren door te sukkelen, omgeven door tientallen fotoalbums vol vergeelde herinneringen aan een bont leven in het variété? ’t Idee! Toen viel die uitnodiging op de mat. Of ik met mijn programma naar Dordrecht wilde komen? En of ik dan-en-dan toevallig in Nederland was? Bewust liet ik even niks van me horen. Drukdrukdruk zouden ze denken, Toni heeft nog steeds werk in overvloed. Uiteindelijk heb ik toegezegd, met mijn zakelijkste stem maar inwendig juichend van geluk. Ik mocht weer!

Met mijn koffer ben ik naar Dordrecht gereisd om de Dordtenaren te verbazen en te laten lachen. Dát is wat ik wil. Het is ook het enige wat ik kan. Je vraagt me hoe dat optreden in Dordrecht is verlopen? Nou wat denk je?

‍

MISSCHIEN HEB JIJ EEN BEELD VAN WAT ZICH HIER HEEFT AFGESPEELD? SCHRIJF IN MAXIMAAL 250 WOORDEN WAT ER VOORAF GING AAN DE TOESTAND WAARIN JE TONI HIER AANTREFT.

Stuur je inzending naar Jan Stroeve: jan.stroeve.theater@gmail.com en maak kans op een misdadige portie poffertjes in poffertjessalon Vissers.

‍

Jan Stroeve